Pamiętnik z emigracji

Słyszę, że ktoś otwiera drzwi wejściowe, a potem puka w naszą szybę w charakterystyczny sposób i rozpoznaję natychmiast, że to landlord. Puka do drzwi naszego pokoju, otwieram. - Tyle Wam starczy? - pyta, zawalony mniej więcej do kolan różnego rozmiaru pudełkami - Starczy do... ? - odpowiadam. - No przecież wyprowadzacie się jutro, Łukasz ci nie mówił? Nie. Za cholerę nic nie mówił. Przeprowadzki w filmach wyglądają idealnie. Na pierwszym planie zdezorientowana nastolatka wychodzi z pokoju pełnego gratów, plakatów i światełek na choinkę poplątanych na ramie łóżka. Oto wkracza w dorosłość i musi zmierzyć się z największą wiedźmą, o której słyszał każdy, ale doskonale wie o wszystkim tylko ten, co ją spotkał: przeprowadzka. I tak następnego dnia przy pomocy przypadkowych panów z ulicy tudzież jej chłopaka przypominającego kluskę z koprem pod nosem, on wynosi 3 pudełka, ona tylko jedno. Następne mieszkanie jest zaledwie ulicę dalej. Wygląda jak pieprzony pałac, podłogi błyszczą, j...

* Ostrzeżenie: Jeśli czujesz się zgorszony/a wszechobecnymi przekleństwami w internecie, wyłącz czym prędzej tę stronę i popryskaj wodą święconą. Tylko nie zalej sobie komputera, na miłość boską! Język od lat osiemnastu (pomijając fakt, że dwunastolatki wymyślają ładniejsze wiązanki, niż ja), więc wypad mi stąd, dzieciaki.* Chłodny dzień. Podjeżdżam rowerem pod bramę, zaczepiam go o słupek. Słyszę „cześć”. Głos, którego nie znam. Podnoszę głowę, pan w ubraniu roboczym z logo naszej firmy, widzę go pierwszy raz. Koło trzydziestki, przystojny, lewe oko przecina gigantyczna blizna, zupełnie jak w filmach. - No, cześć. Krótka rozmowa o wszystkim i niczym, gdy nagle słyszę: - Masz ciekawy akcent. Skąd pochodzisz? - Z Polski. Momentalnie widzę błysk w oczach. - Serio? Dupa, cipa, wielki chuj!!!!!!! (ostatnie cztery słowa zostały wymówione po polsku) Niemal krzyczy z podekscytowania. Myślę, że możecie sobie idealnie wyobrazić moją minę. Zażenowana zakrywam twarz dło...