Pobądźmy dziś trochę na luzie.

Czasem przychodzi taki moment, w którym mimo, iż miało się ochotę na prowadzenie światowego, poważnego bloga, trzeba sobie po prostu pobiadolić. Żadne tu poważne, strajkowe tematy, żadna historia, tylko czyste, niczym nie zmącone i niczym nie ocenzurowane myśli. Całą moją ideę szlag jasny trafił, no bo kto po tej notatce powie, że mój blog jest poważny? Kto?!

Mój blog winien być esencją Belfastu z subiektywnego punktu widzenia mojej własnej osoby, niech i tak będzie. Zamiast chrzanić o niczym, możemy dziś porozmawiać o lokalsach, opowiem Wam też kilka dziwnych ciekawostek na temat tego miasta.

Ludzie.

W sumie tutejsi ludzie są bardzo mili. Przynajmniej na razie, bo nie jesteśmy tu przecież wieki i przynajmniej dla mnie, bo nie wiem jak dla innych. Ostatnio na przykład pod PKP (jakie PKP, przecież to nie Polskie Koleje Państwowe :( jak ja to mam nazwać?!) widzieliśmy rower przymocowany do płotu. Obie opony sflaczałe bardziej niż ptaszek 80-letniego... cóż, dobrze, sami wiecie. Rower w stanie opłakanym.Wracając z centrum, znów go minęliśmy i wiecie co? Ktoś przypiął mu do tego roweru dwie dętki i pompkę. Ujęło mnie to. Myślę, że u nas w Polsce, toby go jeszcze ukradli, kij tam, że sflaczały, jak... no, jak opona, co tam, będzie przecie na złom.

Dobra, już nie gwiazdorzę, chyba muszę zjeść snickersa...

Wtrąbiłam dużego snickersa, ale nic nie pomogło. Mój uzależniony od czekolady organizm jest tak do niej przyzwyczajony, że nie czerpie z niej żadnych właściwości, ani pozytywnych, ani negatywnych.

Wracając do tematu – podam inny przykład. Urzędnicy, o których kiedyś jeszcze wspomnę, mam gdzieś na dysku jakiś pomysł na jakąś notatkę i pamiętam, że coś o nich było. Tak czy inaczej – jacy oni tutaj są mili! Potrafią w twoim imieniu wydzwaniać do setki innych ludzi, żeby tylko ci pomóc. Serio, widziałam na własne oczy! Inni zapraszają cię na rozmowy w związku z założeniem sobie konta bankowego, a kończy się na rozmowie o tym, że to Kraków jest lepszy niż Belfast pomimo zimowych, skrajnie minusowych temperatur. W Tesco, ludzie zajmujący się rozkładaniem towaru, zamiast ryczeć na ciebie, że nic nie wiedzą i ty sam nic nie wiesz (no, jakbym wiedziała, tobym nie zapytała), chodzą wszędzie z tobą i wskazują ci to, czego szukasz. Życie tutaj jest proste i wygodne. Kasjerzy w supermarketach mają tyle entuzjazmu ile Polscy świadkowie Jehowy. Piszę to oczywście w pozytywnym znaczeniu - czyż nigdy nie byliście w sytuacji, w której jeden z drugim zapukał do drzwi i spytał z uśmiechem numer cztery, czy nie mamy pięciu minut na porywającą i odkrywczą niczym Discovery Chanel konwersację o Jezusie? Zastanawiam się, jak wygląda ich popołudniowa porywająca konwersacja nad rosołem. Myślę, że do obiadu nie poruszają co wznioślejszych tematów, może po prostu rozmawiają o typach drzwi, przez których próg wręcz wpełzają, okraszeni aureolą patosu, szczęścia i religijnego amoku? Mniejsza, zostawmy może już tych świadków Jehowy.

Lokalsi mają specyficzne poczucie humoru. Jak to Irole czy Brytole (nie obrażam ich, ja lubię Brytyjczyków, bo Chris Martin z Coldplay jest Brytyjczykiem), jedyne, co ich napawa optymizmem, to herbata o piątej. Żartuję. Lokalsi, z którymi miałam do czynienia, są strasznie otwarci. Usta im się nie zamykają, wiecznie gadają i gadają, opowiadają mi o człowieku przywiązanym do łodzi i rekinie, który go zjadł, opowiadają, że oni tysiąc lat temu też byli w Polsce na weselu i jedyne, co pamiętają, to Kaczuszki, że Kraków w sumie fajny, chociaż byli tylko na lotnisku czekając na przesiadkę, no po prostu chcą gadać o WSZYSTKIM. To jest takie pozytywne, że nie milczą, tylko lubią gadać i gadać i to wcale niekoniecznie o niczym. Nadchodzi jednak moment, w którym (teraz uruchom wyobraźnię, drogi Czytelniku), biegniesz do pracy. Patrzysz na zegarek – Boże kochany, to już kwadrans spóźnienia, a zanim dobiegniesz, minie kolejny. Biegniesz. Forma tak bardzo zerowa, że po stu metrach plączą ci się nogi, ale jesteś fighter, więc biegniesz. Wpadasz do sklepu, bo czeka Cię dziesięć godzin pracy a w plecaku i lodówce tylko światło z powietrzem. Chwytasz wodę, jakieś gotowe kanapki, batonik od Cadbury, bo jak żyć bez słodyczy i pędzisz do kasy. Nie ma kolejki, jesteś szczęściarzem. Przy kasie stoi pewna pani, wiek około 30 lat, rozmawia z kasjerką. Stajesz kulturalnie za panią, nie możesz złapać tchu, czekasz i mimochodem słuchasz. A panie rozmawiają o tym, co wczoraj w telewizji, o praniu w pralce i o tym, że pralki to jednak teraz są beznadziejne, no bo na jakieś smartfony, a kto to widział, żeby każdy miał smartfona. O tym, że w pobliskim Fish'n'chips strasznie się frytki popsuły, że ociekają gównianym tłuszczem i są niemożliwe do strawienia. Uśmiech od ucha do ucha, a ty czekasz. Pięć minut później czekasz i cię krew zalewa. Boże. Możesz pożegnać się z pracą, szef nawet nie pozwoli Ci tam wejść, albo dowali Ci na ostatni dzień takie overtime'y (nadgodziny), że będziesz płakać i kwiczeć. W końcu zwracasz uwagę najdelikatniej jak możesz, panie z uśmiechem odrywają się od wciągającej rozmowy i zostajesz obsłużony, masz pełne gacie w obawie przed szefem i mózg pełen przekleństw, ale dostajesz paragon, bierzesz rzeczy i biegniesz.

I to jest największym minusem tejże gadatliwości i cierpliwości Brytyjczyków.

A teraz coś, czego na pewno nie wiecie o tym mieście. No i w ogóle o Wielkiej Brytanii, czy tam Irlandii Północnej, no chyba, że tu byliście, ale przyjmijmy jednak, że Was tu nie było.

1. Chodzisz w Polsce na grzyby? Super sprawa, polecam. W Irlandii Północnej zbieranie grzybów jest objęte prawnym zakazem i nazywane „podkradaniem grzybków królowej”. Serio. Podobno lasu pilnują jacyś strażnicy.
2. Żeby kupić cokolwiek, co zawiera ibuprofen, musisz mieć 18 lat i pokazać ważny dowód osobisty. Świetnie. Wybiegasz z domu, cholerna głowa pęka z bólu, w kieszeni piątak i lecisz do sklepu, a tam ekspedientka każe pokazać ci dowód, który zostawiłeś pół godziny drogi stąd. Czy ja pisałam, że życie tutaj jest proste i przyjemne?
3. Za nic w świecie nie znajdziesz tutaj chipsów paprykowych, jak na ironię, moich ulubionych. Uświadczysz za to miliardy paczek chipsów octowych, lub o smaku sosu Worcester. Czy ktoś to je?
4. Gdzie podziały się sklepy zoologiczne? Co prawda, większości miasta na oczy jeszcze nie widziałam, ale to całkiem podobnie, jak ze sklepami zoologicznymi. W ogóle zwierzęta są tutaj rzadkością. Mamy na ulicy jednego kota, czasami widuję kogoś z psem. Czasami.
5. Umówmy się, że chcesz zrobić zdjęcia do paszportu. Biegasz po całym Belfaście, szukasz fotografa – nie ma. NIGDZIE. Wiecie, kto tu robi zdjęcia do dowodów? Nie uwierzycie. Ludzie pracujący w aptekach. SERIO.
6. Wszystko, co niezdrowe, sprzedaje się tutaj w hurtowych ilościach. Po co ci jedna puszka coli, skoro możesz kupić szesnastopak. Po co ci kit kat, skoro możesz kupić za funta 16 wafelków. Nie kupisz jednej paczki chipsów – 5 najmniej. Jak tu żyć i nie tyć? A teraz tym bardziej mnie zranicie mówiąc, że mam tego wszystkiego nie próbować...

Rzeczy, o których nawet by się nie pomyślało, jest tutaj znacznie więcej. Mój mózg jest po prostu wyprany, od trzech dni mam migrenę i dużo pracuję, ale jest w porządku. Musicie wybaczyć mi opóźnienie – nie byłabym sobą, gdybym się nie spóźniała... Nie, nie zrobiłam tego specjalnie.

Jakże cieszę się, że mogliście mnie dzisiaj poznać od tej prawdziwej strony. Widzimy się - już na pewno - w przyszłą niedzielę. Szykujcie się na sporą dawkę zdjęć, bo w ten piątek wybieram się na wycieczkę.

ps. I nie rozmawiajcie ze świadkami Jehowy ani o Jezusie, ani rosole, ani o tym, co grają na Discovery.

Do następnego!